متن محمدرضا گلزار در مجله رویش

چه بی رحم است پرده نقره ای! جنایت ها میکند این تنهایی عصر عصر عربده کشی واژه هاست با عمل چه کار؟عجب شغلی است دلالی واژه ها نیازی هم به استعداد و اطلاعات ندارد یک جین واژه پر از رنگ و لعب کارت را به راه می اندازد هیچ واژه ای انحصاری نیست سندی به نام نمیخورد بیچاره دل آدمی!انگار کسی حافظه تاریخی ندارد جان هایی هم که از این موهبت هدیه ای بردند دور جرات استفاده اش خط کشیده اند میگویند پیشکسوت تکرار نشدنی است و یادشان میرود بی تکرارها کجا هستند؟ با کدامین تخت بیمارستان انس گرفته اند؟ میدانند خانه اشان اجاره ای است پس چیزی نمیپرسند کوله پشتی شهرت سنگین است و با گذشت عقربه ها سنگینی شهرت با وجود هنرمند وصله میخورد ناخواسته میایند و کوله پشتی را میبرند فقط بدین خاطر که جنس پیری را به رخ میکشد... چه بی رحم است پرده نقره ای! هنرمند میماند و جای خالی کوله پشتی که پر از سنگینی است امان از این سنگینی بوی فراموشی میدهند هنرمند مدت هاست دل کلوز آپ تنهایی اش باقی مانده و ما بردگان واژه..از دست های سردشان بی خبر و به فکر کوله پشتی خود هستیم بی آن که بدانیم سوپر استارها هم پیشکسوت میشوند برده واژه ها نباشیم جنایت ها میکند این تنهایی! با عمل یادشان کنیم.